ತರಾಸುಗೆ ಮರುಜನ್ಮ ನೀಡಿದ ಸನ್ಮಾನ

ಖ್ಯಾತ ಸಾಹಿತಿ ತರಾಸು ಅವರಿಗೂ ಗುಂಡು, ಸಿಗರೇಟಿಗೂ ಬಿಡಿಸಲಾಗದ ನಂಟು.
ಮೊದಲೇ ನರದೌರ್ಬಲ್ಯ, ಇದರ ಜತೆಗೆ ಗುಂಡು, ಸಿಗರೇಟ್ ಸೇರಿ ತರಾಸು ಅವರನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಬೆಂಡಾಗಿಸಿತ್ತು. ಗುಂಡಿನ ಸಹವಾಸ ಬಿಟ್ಬಿಡೋಕಾಗಲ್ವಾ...ಅಂಥ ಯಾರು ಎಷ್ಟೇ ಬುದ್ಧಿವಾದ ಹೇಳಿದ್ರೂ ನಕ್ಕು ಸುಮ್ಮನಾಗುತ್ತಿದ್ದರಷ್ಟೆ.
ಹೀಗೇ ಒಮ್ಮೆ ತರಾಸು ಮಲ್ಲಾಡಿಹಳ್ಳಿಯ ಅನಾಥಸೇವಾಶ್ರಮದಲ್ಲಿ ಚಿಕಿತ್ಸೆಗಾಗಿ ಸೇರಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಒಂದೆಡೆ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯಾದರೆ ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಪೆಗ್ ಏರುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಆಶ್ರಮದ ರಾಘವೇಂದ್ರ ಸ್ವಾಮೀಜಿ ಹೇಳಿದ್ರೂ ಹುಹುಂ... ಪೆಗ್ ಕೆಳಗಿಳಿಯಲೇ ಇಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೆ ತಾವೇ ಆಶ್ರಮದಿಂದ ಹೊರಬಂದರು.
ಇದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ತರಾಸು ಅವರ ಅಭಿಮಾನಿ ಬಳಗದ ಕೆಲವರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಾವ್ಯಾಕೆ ತರಾಸು ಅವರನ್ನು ಕರೆಸಿ ಸನ್ಮಾನ ಮಾಡಬಾರ್‍ದು ಅನ್ನೋ ಯೋಚನೆ ತಲೆಗೆ ಹತ್ತಿತು ನೋಡಿ. ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಹಾರ ತುರಾಯಿ ರೆಡಿ ಮಾಡಿಯೇ ಬಿಟ್ಟರು. ಅವತ್ತು ವೇದಿಕೆ ಮೇಲಿದ್ದ ತರಾಸುಗೆ ನೆರೆದಿದ್ದ ಸಾವಿರಾರು ಅಭಿಮಾನಿಗಳನ್ನು ಕಂಡು ಹಿಗ್ಗೋ ಹಿಗ್ಗು. ಇವರಿಗೋಸ್ಕರವಾದ್ರೂ ನಾನು ಏನಾದ್ರು ಬರೆಯಲೇಬೇಕು ಎಂಬ ತುಡಿತ ಅವರ ಮನದ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಚಿಗಿತುಕೊಂಡಿತು. ಇದೇ ಹಿಗ್ಗಿನಲ್ಲಿ ಮುಂದೆ ತಾವು ಚಿತ್ರದುರ್ಗದ ಕೊನೇ ರಾಜ ಮದಕರಿನಾಯಕನ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆಯುವುದಾಗಿ ಘೋಷಿಸಿಯೇ ಬಿಟ್ಟರು.
ಇದನ್ನು ಕೇಳಿ ಕೆಲವರು ಮೀಸೆಯಡಿಯೇ ನಕ್ಕಿದ್ದುಂಟು. ಪೆಗ್ಗು, ಅನಾರೋಗ್ಯದ ನಡುವೆ ಸಿಕ್ಕು ನಡುಗುತ್ತಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿ ಅದ್ಹೇಗೆ ಪೆನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡಾನು ಅಂಥ ಅವರಿವರು ಆಡಿಕೊಂಡಿದ್ರು.
ನಂತರ ನಡೆದದ್ದು ಇತಿಹಾಸ. ಮದಕರಿ ನಾಯಕನ ಕುರಿತು ಬರೆದ ದುರ್ಗಾಸ್ತಮಾನ ತರಾಸುಗೆ ಸಾಹಿತ್ಯ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಇನ್ನಿಲ್ಲದ ಖ್ಯಾತಿ ತಂದುಕೊಟ್ಟಿತು. ಕೇಂದ್ರ ಸಾಹಿತ್ಯ ಅಕಾಡೆಮಿ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯೂ ಒಲಿಯಿತು. ದುರ್ಗದ ಇತಿಹಾಸ ನಾಡಿನ ಮೂಲೆಮೂಲೆಗೂ ಪಸರಿಸಿತು. ಅಂತಹದ್ದೊಂದು ಕಾದಂಬರಿ ಬಹುಷಃ ಯಾರೂ ಬರೆದಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ, ಬರೆಯಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ತರಾಸು ಆ ಕಾದಂಬರಿ ನಂತರ ಲವಲವಿಕೆಯ ಗೂಡಾಗಿದ್ದರು ಅನ್ನೋದು ವಿಶೇಷ. ಇದಕ್ಕೆ ಕೊನೇವರೆಗೂ ಅವರ ಕೈ ಹಿಡಿದ ಗುಂಡು ಕಾರಣವಾಗಿತ್ತಾ ಕೇಳ್ಬೇಡಿ...
ತರಾಸು ಅಭಿಮಾನಿಗಳೆಲ್ಲಾ ಅವರ ಮರುಜನ್ಮಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾದ ಆ ಸನ್ಮಾನ ಸಮಾರಂಭಕ್ಕೆ ಟ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಹೇಳಲೇ ಬೇಕು.( ವೆಂಕಣ್ಣಾಚಾರ್ ಹೇಳಿದಂತೆ..)